inleven zoals het hoort

Dag op school
Vandaag stond er ons een zowel fysieke als mentale uitdaging te wachten, we gingen namelijk naar school ;). Met wat moeite kregen we de volledige groep deze keer wel op tijd, om zes uur stipt, aan de poort van Bikeventures. Helm aan, benen gesmeerd en gaan met die banaan (of mountainbike natuurlijk)! Door berg en dal, door put en hobbel, dus over slechte wegen crossten we in twee groepen naar onze rendez-vous met twee studentes: Lucky en Sandra. Lucky, 15, woont met haar moeder, broer en zus in een huis in het midden van haar dorp. Sandra, 17, woont met twaalf man in een huis met de oppervlakte van, volgens westerse norm, een badkamer. Na een aantal huishoudelijke taken, zoals water halen en de vloer vegen, kregen we nog een tas thee (met genoeg suiker) en een overvloed aan nootjes. Onze gastheren en -vrouwen hebben immers weinig, maar denken er geen twee keer over na om ons de beste verwelkoming mogelijk te schenken.
Haastig vertrokken de twee dames naar school. Als je in Oeganda te laat komt op school, heeft dat vaak lijfstraffen tot gevolg. De meisjes dachten dat ook zij gestraft zouden worden, maar gelukkig was de school geïnformeerd dat ze deelnamen aan ons project in samenwerking met CooP-Africa. Na een lange tocht van één of twee uur kwamen we aan op school. We stapten meteen de klas in en werden begroet door blije scholieren. Eenmaal verdeeld over de verschillende banken konden we de les beginnen volgen. Groep Sandra kreeg aardrijkskunde, groep Lucky kreeg Engels. In de les lag de aandacht soms wel meer op de “musungu’s” (inheemse taal voor “blanke”/ “Europeaan”) dan op de leerkrachten. Na de les ontvingen we, net zoals alle leerlingen die voldoende eetgeld betalen, een gebakje als ontbijt. Vervolgens verplaatsten we ons naar de schaduw waar men zich verzamelde voor de wekelijkse assembly, daar wordt algemene info en motivatie aan de leerlingen gegeven. De bijeenkomst werd ingezet en beëindigd met drie (!) volksliederen, eentje voor Oeganda, eentje voor Oost-Afrika en een lokaal volkslied. Na dit muzikale intermezzo wisselden we even van klasgroep, in de klas zelf stond een studieuur op ons programma. Dit was bizar, van de leerlingen werd verwacht dat ze een halfuur zonder enige supervisie studeerden. In plaats daarvan werden wij ondervraagd en wisselden we facebook gegevens, email-adressen en whatsapp nummers uit. Op deze manier ontmoetten we veel interessante mensen, zoals Nicolas, een jonge muzikant die de doorbraak wil maken in de muziekindustrie. Hij heeft samen met zijn vrienden tot nu toe geen succes, maar hij hoopt dat hij in december een kans krijgt om een tape op te nemen in een studio. Als het zover is, krijgt Tijs een kopie opgestuurd.
’s Middags aten we posjo en bonen, het standaard menu op school, zes dagen per week, tien maanden per jaar en voor veel leerlingen de enige maaltijd van die dag. De Oegandese leerlingen hadden het niet verwacht, maar we vonden het lekker.
In de voormiddag had Bavo beloofd dat hij met de leerlingen van Senior 3 en 4 zou voetballen, hij was echter niet voorbereid op wat komen zou. Het Oegandese meisjesteam werd aangevuld door een aantal jongens en ze trokken hun tenues aan (Bavo: dat is hier met truikes enal ofwa?!!). De plaatselijke leerkracht LO blies de wedstrijd op gang. We speelden 20 minuten lang een spannende wedstrijd met een gelijkstand 2-2 als gevolg. De vreugde spatte er van af en we begonnen met een sportieve houding aan de fietstocht terug.
Eenmaal terug in Jinja stond het Bikeventures team al klaar, zij krikten ons humeur nog eens op door vers fruit aan te bieden. Vervolgens namen we een (welverdiende) douche. Nadien konden we nog maar eens genieten van een overheerlijk avondmaal.
Ciao wij zijn nu wel moe genoeg, slaapzacht en tot morgen!!
Josse, Emily en Tijs en de andere ambassadeurs!!!