Als vrijwilliger word ik enkel betaald met gebeden

How are you?
Alweer een dagje vroeg opstaan om naar school te vertrekken. Deze keer gelukkig met een busje en dus niet met de fiets, omdat onze begeleiders gisteren ondervonden dat wij toch niet zo in shape zijn als ze dachten ?. Als eerste hebben we goed gegeten (de ananas is hier echt suuuuper lekker en echt een aanrader). Hierna vertrokken we naar school. Iets fitter en minder bezweet kwamen we aan met onze hippe paarse bus. Na een knuffelrijke ontvangst, leerden we de leerlingen enkele spelletjes aan. We hadden een sjoelbak en 2 linten meegenomen die we hierbij nodig hadden. De spelletjes die we speelden waren “shuffleboard” en “slowbiking”. We ondervonden dat tussen twee linten fietsen toch niet zo gemakkelijk is als het lijkt en dat ze hier beter kunnen sjoelbakken dan wij. Alle leerlingen en zelfs leerkrachten waren heel gemotiveerd om deel te nemen aan de competitie. De winnaars kregen een T-shirt als beloning, die ze goed kunnen gebruiken. Hierna kwam het moment dat we de 10 fietsen van CooP-Uganda hebben overhandigd aan de leerlingen die dit het meest nodig hadden. Dit gebeurde aan de hand van een selectie die de school had gedaan op basis van afstand school-huis, thuissituatie, schoolresultaten, motivatie,… We hadden heel hard uitgekeken naar dit moment omdat we dan het gevoel kregen dat we echt een wereld van verschil konden maken voor hen. We werden gelukkig van hun blije gezichten en van het idee dat ze korter, veiliger en zonder vuile voeten naar school konden gaan. Gisteren hebben we zelf aan den lijve ondervonden hoe vermoeiend en tijdrovend dit is. Vervolgens overhandigden we de schoolspullen, die we hadden meegebracht vanuit België, aan de klassen van Lucky en Sandra. De overige spullen van school-in-a-box arriveren later nog, dus dit was nog maar een fractie van wat komen zal. Het viel ons op dat iedereen een beetje hebberig was. Dit vonden wij een logische reactie aangezien ze hier niet veel hebben. Wij vonden dit zeer aangrijpend omdat we ons niet kunnen voorstellen dat we in België zouden vechten voor een potlood. De meesten onder ons konden bij het afscheid nemen van Lucky en Sandra hun emoties niet bedwingen en barstten uit in tranen.

Na de middelbare school was het tijd voor de lagere school. Ook hier deelden we potloden en andere schoolspullen uit, waarbij we dezelfde reactie kregen als bij de middelbare scholieren. In de lagere school hadden we ook nog een extra indruk over de leerkrachten. Zij waren zeer blij met onze geschenken die ze tijdens de les zouden kunnen gebruiken. De school was zelfs zo dankbaar dat ze in ruil hiervoor een dankliedje zongen en een tros bananen gaven. Dit gebaar raakte ons heel erg, omdat ze er voor kozen het weinige dat ze hebben met ons te delen. Hierna volgde een emotioneel afscheid waar nummers en zonnebrillen werden uitgewisseld. We horen nog steeds de stemmen van de kinderen die ons uitzwaaiden. Zij riepen “I love you” en “don’t go”. Tijdens de terugrit hing er een stille en trieste sfeer. Iedereen moest even voor zichzelf verwerken wat hij/zij vandaag en de voorbije dagen had beleefd.
In de namiddag stond een lange busrit voor de boeg, omdat we kennis wilden maken met het project van Bike4Care. Enkele hobbels later, kwamen we aan bij een vrijwilliger die ons uitlegde wat dit project precies inhoudt en ons een demonstratie gaf van de fietsambulance, beter bekend als Health Center I. Met dit transportmiddel brengt hij dagelijks mensen uit de gemeenschap, bestaande uit 5000 mensen, naar het Health Center III waar ze hulp verlenen aan de mensen die het nodig hebben. Vervolgens namen we daar ook een kijkje. Dit centrum wordt vooral gebruikt voor zwangere vrouwen en om onderzoek te doen naar malaria en syfilis. Het was schrijnend om te zien hoe weinig materiaal en medicatie er aanwezig was voor het hele disctrict. De enige personen die we er konden bespeuren, waren één vroedvrouw en één verpleegster. Zij vertelden ons dat er nooit een dokter aanwezig is en dat er verschillende challenges zijn die ze moeten overwinnen. Ze hebben vrijwel nooit elektriciteit, te weinig middelen, moeilijke bereikbaarheid en slechte hygiëne. Op het einde van de rondleiding gaven we enkele bussen zeep en ontsmettingsmiddelen af. Deze zullen ze ongetwijfeld goed gebruiken. Na de terugrit werden we ontvangen met frietjes en curryworst op Oegandese wijze.
Aangezien het voor velen een emotionele dag was, vonden we het een leuk idee dat iedereen zijn dag samenvatte in één woord:
Joris & Iris: Verontwaardiging
Josse: Verrijkend
Liezelot: Emotioneel
Liese: Hartverscheurend
Sofie: Confronterend
Joke: Heavy
Flisse: Indrukwekkend
Kobe: Heftig
Tijs: Steenhard
Sabeth: Onfair
Jorina: Oneerlijkheid
Bavo: Onmachtig
Egwin: Lastig
Heleen: Onvoorstelbaar
Emily: Brekend
Kato: Schokkend

Lala Salama!
Sofie, Kato, Liese en jullie andere bengeltjes xxxx

Ps: gelukkige verjaardag aan de Oma Mia van Liese