VHT dringt door tot het bot

Na de intense dag van gisteren, stonden we vanochtend later op. Onze dag begon weer met een busritje, deze keer naar de Nile Farm. Daar namen we de fiets naar het Medical Health Centre. Na een pittige fietstocht van een dik halfuur, kwamen we toe en werden we geïntroduceerd aan onze begeleidende hulpverleners. Vier mannen van de VHT (Village Health Team) leidden ons rond, nadat we in drie groepjes werden opgesplitst, door hun dag als vrijwilligers.

Godfried en Steven bezochten drie patiënten. Steven zei dat hij, vooraleer hij de fiets had gekregen, drie of vier patiënten te voet op een dag kon bezoeken. Dankzij de fiets is hij in staat om zestien tot twintig patiënten te bezoeken. Gelukkig voor de leden van die groep waren het maar drie controles van mensen die eerder al hulp hadden gekregen. Het waren dus niet al te confronterende verhalen, maar eerder een rondje dankbaarheid.

Richard fietste 7 km om twee verschillende patiënten te bezoeken. Het eerste gezin dat we bezochten bevond zich in een heftige situatie. Ze hadden een zoontje met een mentale en fysieke beperking. Hij kon amper wandelen en niet babbelen. Sinds een tijdje is hij ziek, na testen bleek dat hij malaria heeft. We gingen met Richard de nodige medicatie afgeven voor het jongetje. De tweede patiënt belandde na een korte tijd in een rolstoel en kon nog amper praten. Welke ziekte hij heeft, wisten ze zelf niet. Een diagnose zal ook nooit volgen omdat ze daar het geld niet voor hebben. Nu Richard een fiets heeft, kan hij in plaats van acht patiënten er achttien verzorgen.

Peter is al drie jaar vrijwilliger en fietst minstens 4 kilometer om bij de eerste patiënt te geraken. Zijn motivatie komt voort uit een belofte aan zichzelf om zoveel mogelijk mensen te helpen die het nodig hebben. Hij bracht hen eerst naar zijn gehucht, want zijn patiënten leven op wandelafstand rond zijn huis. De eerste patiënte was een oudere vrouw die een beroerte had en nu nog altijd niet kan praten. Ze lag helemaal alleen in een lemen hutje. De volgende vrouw was 80 jaar en had al vijf jaar lang pijn, eerst in de rug, nu overal. De laatste patiënte was een dochter van Peter. Zij heeft al heel lang hoofd- en maagpijn, ze neemt daar medicatie voor die niet werkt. Ze woont gescheiden van haar man omdat ze haar taak als echtgenote niet meer naar behoren kan vervullen. Pas wanneer ze zicht beter voelt kan ze terug om te zorgen voor haar man. Zonder fiets kon Peter twee of drie patiënten helpen, omdat hij voor elke patiënt terug moet naar het medisch center voor medicijnen. Dankzij de fiets kan hij nu vijf mensen bezoeken en zijn belofte nog beter nakomen.

’s Middags zijn we in het centrum van het dorpje gaan eten, een dorpje vol met jonge kindjes, die ons meerdere straten achterna liepen. Door vuile straten reden kleine vrachtwagens overladen met suikerriet. Het beste restaurant van het dorp reden we zo goed als voorbij. Er stonden drie bankjes, net genoeg voor iedereen. Door de tralies keken kindjes van buitenaf naar ons. Het eten viel zwaar na alle emoties van de dag. Het was moeilijk om te eten, we waren ons bewust dat veel Oegandezen moeten schrapen om één maaltijd per dag te kunnen betalen. We aten daar met een reden. Door hun eten te proeven en door dezelfde straten te wandelen tonen we dat wij, net als hen, ook mensen zijn. Die simpele daad maakt het werk voor de vrijwilligers van CooP-Africa makkelijker om de volgende keer meer mensen te betrekken.

Een dag vol indrukken, met nog meer verhalen over Bike4Care die we jullie heel graag vertellen op de Oegandavond.