60 jaar onafhankelijkheid. Oeganda is helemaal veranderd sinds ons laatste bezoek 4 jaar geleden. Meer en betere infrastructuur, uitgeruste voorzieningen en prachtige bruggen. Louis is hartelijk als hij ons tegemoet wandelt op de luchthaven en vol lof over zijn herboren land.
Het is de pandemie die vanalles in gang zou gezet hebben. Uit dit dal kruipen om de verjaardag van het land te vieren. Maar in de praktijk blijkt tijdens de nachtelijke rit nog niet veel gewijzigd. Putten in zandwegen, nog steeds is de claxon het best werkende middel in het verkeer en de kruispunten hebben lichten die aftellen…mochten ze werken. Veel apothekers en de brug is nog steeds hun pareltje.
De eerste, eerlijk gezegd oppervlakkige kennismaking, doet wel vermoeden dat het land zijn best doet om de arme positie achter zich te laten en SDG’s te bereiken. Maar het zal toch vanuit de onderbuik van het land gebeuren, bij en door de mensen zelf. Aan tafel worden de dromen gemaakt, de plannen gesmeed en de mogelijkheden onderzocht. En daar speelt zelfs Coca-Cola op in met hun metershoge reclame: als mensen eten, gebeurt er iets magisch.
23 uur onderweg, waarbij alles vlot verliep. Maar toch blij om tegen 3 uur in een echt bed te kunnen kruipen. Met muggennet. Heel ver weg van ebola. En gekoeld water. Nog een paar uur slapen en dan trekken we er op uit om die onderbuik te gaan beleven en te onderzoeken hoe de fiets kan bijdragen tot de magie.