Vroeg in de ochtend kwamen we aan bij het huis van Lucky. Haar moeder kwam ons begroeten, haar vader was overleden en zij was al op weg naar de waterput. Haar welkom stond in schril contrast met de omgeving. Haar huis was een kale, stenen samenraapsel van afgeleefde, donkere kamers waarvan hun invulling leek te wringen met hun oorspronkelijk doel. We werden geleid naar een eenzame zetel waarvoor ze zich uitgebreid verontschuldigde: enkel het houten frame bleef over en we moesten mikken om niet tussen de houten latten terecht te komen. Veel tijd voor gezelligheid was er wel niet, er moest nog veel gebeuren en zoals elke ochtend was de tijd beperkt. De koer moest geveegd, de vaat gedaan, water gehaald, misschien een snel ontbijt… Lucky was zoals altijd opgestaan om 5 uur ’s nachts om als een wervelwind door haar taken te vliegen om er voor te zorgen dat ze op tijd naar school kon vertrekken.
Ook al paste het eigenlijk niet in hun ritueel, toch maken ze tijd voor ons. Ook al hebben ze het meer dan krap, toch zorgden ze ervoor dat we een schotel verse groundnuts hadden als ontbijt. Ook al zag je de schrik in haar ogen om te laat te komen op school, toch praatten ze met ons en beantwoordden ze al onze vragen. Geven tot je niets meer kan geven, zelfs al heb je bijna niets, zelfs al kost je dat meer dan je je kan permitteren.
Haar gaat rechtstaan, ogen worden ongelovig als we terugdenken aan Lucky. Hoe ze liep, werkte, zeulde,… Hoe we haar amper konden bijhouden op weg naar school. Hoe ze in haar gejaagdheid tijd nam om ons mee te nemen. En hoewel haar leven ontiegelijk hard is, oneerlijk en onrechtvaardig in al zijn hoeken, blijft ze bij dat alles steeds warm lachen. Een lach vol vertrouwen dat als ze maar blijft werken, zich blijft inspannen, dat haar leven dan ooit eens in haar voordeel zal draaien. Dat ze ooit eens gewoon Lucky is.
Bovenstaand bericht verscheen op onze blog naar aanleiding van onze inleefreis in 2018. Een voorgaande lichting ambassadeurs liep toen mee in haar sporen. Zoals daar te lezen valt, kunnen we Lucky niet meer lossen, ze plakt aan onze ribben. Dankzij CooP-Africa konden we haar blijven volgen en bleven we op de hoogte van hoe zij dankzij de fiets kansen kon grijpen. We beloofden toen om jullie de komende jaren op de hoogte te houden in deze blog. En daar is het nu tijd voor.
Op een onbewaakt moment botsten we op Lucky in onze compound. Wat een verrassende ontmoeting! Ze kwam solliciteren voor een job bij CooP-Africa als veldwerker. Ze wilt de mensen in de gemeenschap opsporen, ondersteunen en begeleiden; doen wat andere mensen voor haar hadden gedaan. Ze wilt jongeren zoals John, Willian en Godfrey ook de kansen helpen creëren die ze zelf heeft genomen. Ze wil hen de uitdagingen die het leven hier geven, samen de kop bieden. Na ons afscheid vier jaar geleden is ze met de fiets die we toen mochten schenken, naar school blijven gaan. Ze heeft haar middelbare carrière met glans afgerond en kon dankzij haar fiets het hoger onderwijs aanvatten. Ze heeft nu een diploma toerisme. En ook een kind, dat ze in hetzelfde huis opvoedt als waar wij haar hebben ontmoet. De zetel is vervangen door een mooi exemplaar en dankzij de fiets zijn haar huishoudelijke taken sneller afgerond. Maar wat ze nog belangrijker vond: hoe was het met de ambassadeurs van toen? Ze herinnerde zich enkel namen en de hartelijkheid van de groep. Ze is hen dankbaar voor de warmte die ze haar toen schonken. Ze beloofde om ons nooit te vergeten en Lucky blijkt een vrouw van haar woord te zijn.
Het project werkt, de visie van CooP-Africa rendeert. Lucky is een van de vele meisjes waarbij je ziet dat een fiets echt een verschil kan maken. Daarom willen we het komende schooljaar op zoveel mogelijk manieren geld inzamelen voor alle Lucky’s in Uganda die dat ene duwtje in de rug nodig hebben om meer geluk te vinden. En oh ja, Lucky heeft de job!
Ps: we willen die lichting ambassadeurs ook hartelijk bedanken om bij elke editie nog een actie op poten te zetten om geld in te zamelen voor meisjes als Lucky. Ware ambassadeurs in hart en nieren.
