geven tot je niets meer hebt

Djambo!
Om 7u zijn we met z’n allen naar de kerk vertrokken in onze zondagse kleren. We keken allen enorm uit naar deze dag om te ervaren hoe een viering hier verloopt. Toen we aankwamen hebben we vooraan op het koor plaatsen toegewezen gekregen. Op weg naar daar waren ze allemaal prijzen aan het afroepen over hoeveel geld ze hadden ingezameld voor hun kerk. Daarna begon de pastoor op een zeer aangename en grappige manier de mensen toe te spreken. We werden ook enorm bedankt voor onze aanwezigheid. Een aantal mensen werden naar voor geroepen om een klein woordje te voeren. Zo nam ook Bavo het woord en sprak hij de kerk toe. In dit korte woordje bedankte Bavo alle mensen voor het hartelijke ontvangst.
Tijdens de viering kwamen alle kinderen naar voor om gezegend te worden door alle parochianen. Twee kinderen hadden een Bijbelversje voorbereid. We waren verbaasd dat er zoveel wijze woorden uit een kindermond konden komen; zo zeiden ze bijvoorbeeld dat je moet geven tot je niet meer kan geven en door geven verlies je niets. Geven op alle mogelijke manieren. Deze woorden hebben ons toch wel doen nadenken over hoe wij kijken naar elkaar en de mensen die zo dicht bij ons staan.
Er werd ook nog gelachen, gedanst, gezongen,… Het koor kon super goed zingen en dansen en we kregen spontaan zin om mee te doen. De sfeer was op en top! De priester sprak ons vol overtuiging toe waardoor je niet kon afdwalen van de viering.
Na de viering hadden we kennis gemaakt met Eric. Dat was iemand die meezong in het koor. Hij is meegewandeld naar ons verblijf en heeft ons daar zijn toekomstplannen verteld. Hij wil later graag president worden en heel veel dingen hier veranderen zoals het onderwijssysteem. Hij wil de schooldagen van de kinderen korter maken en tegelijkertijd meer pauzes inlassen.
Nadat Eric vertrok hebben we ontbeten. Dat was natuurlijk weer kei lekker en uitgebreid.
Na het ontbijt hebben we een wasmoment voor onze kleren ingelast. David heeft ons toen uitgelegd hoe dat we dat het beste konden doen. Eerst moesten we drie badjes met water vullen. Waarna we in ieder badje waspoeder deden om onze kleren drie maal te wassen. Daarna moesten we ze ook nog eens tweemaal uitspoelen en werden ze op de wasdraad gehangen. Dan hadden we nog even tijd om nog wat te rusten tot aan de lunch.
In de namiddag zijn we naar de haven van Jinja gegaan. Daar zijn we weer veel lieve kindjes tegengekomen. Ze kwamen naar ons gelopen om ons te knuffelen. Dat gaf ons een hartverwarmend gevoel. Maar aan de andere kant zagen we dezelfde kinderen met kapotte kleren, vieze handen omdat ze in de kolen spelen, lopend op blote voeten door de sloppenwijk, zonder enige ouders in hun buurt en ze hadden allemaal vrij dikke buiken door het onevenwichtige voedingspatroon.
Op onze terugweg naar ons verblijf zijn we nog gestopt bij een voetbalmatch om even te supporteren voor blauw, dat was een schoolploeg uit Jinja. Zij speelden tegen de oranje ploeg, de kerkploeg die aan deze school was verbonden. De keeper van blauw had precies wel balvrees (Joke: ‘Laat dieje jongen nei toch is doen!’). We werden ook achtervolgd door een hond (Tijs: ‘Stoute hond!’ Emily: ‘Laat die hond nu toch eens doen, bied uw excuses aan, vriendschap.’).
We sloten onze dag af met een heerlijk avondmaal.
We zijn vroeg gaan slapen om morgen onze dag in de school met volle energie te kunnen beleven.
Hi, smile, bye!!!
XXX van jullie kapoentjes XXX
Joke, Liezelot en Kobe