De keerzijde

Tubing on the Nile! Dat wil zeggen 6km lang dobberen in een opgeblazen binnenband op de Nijl. Terwijl je drijft op de machtige stroming, kijk je op tegen steile, groene bergflanken waar vee loopt te grazen. Op grasveldjes laten vissers hun netten drogen, doen vrouwen de was terwijl kinderen spelen in het water. Met amper moeite spot je aapjes in bomen, verlegen otters, drogende aalscholvers, berghagedissen… Zo overweldigend idyllisch dat je niet anders kan dan zuchten: “Wat is Oeganda toch een prachtig land!”

Dan zie je in de verte een gigantische dam, bron van duurzame energie. Wat een plaatje, dit land is zelfs bezig met duurzaamheid! Maar plots voel je het gesprek draaien. Van die dam worden de oeverbewoners echt niet vrolijk. De Nijl was op deze plek 10 jaar geleden slechts 4 meter breed en een enorme trekpleister voor rafters, kajakkers en andersoortige watersporters die van waterval naar waterval doken, kolkten, dobberden. Naast alle rijke buitenlandse investeerders en hotelketens, bood dit de lokale bevolking van een van de armste regio’s een kans op inkomen. Maar door die van bovenaf neergepote dam ligt dat paradijs nu 40m onder het wateroppervlak en kreeg het toerisme een ferme knauw. We horen u zeggen, die dam zorgt voor elektriciteit en is nog groen ook, voor ’the greater good’ moet er toch iets mogelijk zijn? Wel, ‘in addition to that’ blijkt die opgewekte elektriciteit voor 70% geëxporteerd te worden. Daardoor hebben mensen in Kenia en Soedan goedkopere energie dan de Oegandezen die naast de dam wonen. Sommige regio’s in Oeganda hebben zelfs geen elektriciteit. De bevolking voelt zich niet gehoord, machteloos en vervreemd van een overheid die het eigen gewin verkiest boven het welzijn van de bevolking.

Dat contrast, die blinkende medaille met doffe achterkant, was een rode draad door deze op het eerste zicht rustige en toeristische dag. De warme en gezellige misviering in de ochtend eindigde met getuigenissen over hoe God hen hielp om een kankerbehandeling te doorstaan. Hoe dankbaar iemand was voor het leven na zijn verkeersongeluk enkele dagen eerder. Hoe een vader vertelde hoe dokters vermoedden dat zijn zoon leukemie had en dat het uiteindelijk een virale infectie bleek. Hoe groot zijn dankbaarheid was dat God en de kerkgemeenschap hem hadden geholpen om deze vreselijk onzekere periode door te komen. De eerlijkheid en openheid grepen ons naar de keel en deden haren rechtkomen. De lezing van de dag uit Genesis over Jozef, de dromenkoning, kon niet treffender zijn: het leven gooit je in een put, maar heb vertrouwen in jezelf en God dat je er ooit uit kan klimmen.

’s Middags werden we ontvangen door de Scouts van Jinja op een plek langs de Nijl die je de ogen doet uitwrijven. Weerom werden we hartelijk ontvangen met een zeer lekker buffet op de kampplaats. Zoals het de gewoonte is, kregen wij eerst eten en aten de gastheren pas wanneer wij klaar waren. Hun maal was wat wij niet opkregen. Dan draait de medaille en blijkt dat er kinderen wonen op het terrein. Ze gaan soms naar huis, maar blijven liever hier. Hier is er eten in ruil voor taakjes. De Scouts-vrijwilligers blijven daarom ook wonen op het terrein om voor hen te zorgen, hen op te voeden en terug op weg te helpen in het leven. Ook leren ze jonge moeders naaien, zodat ze toch een bron van inkomen hebben, als ze niet meer naar school kunnen. Scouts is hier veel meer dan een jeugdbeweging.

Zo leerden we ook Charles kennen, een jongeman met een passie voor koken, die als kind onder de vleugels van de Scouts werd genomen. Zij betalen zijn koksopleiding zodat hij ooit net zo beroemd kan worden als zijn grote voorbeeld Gordon Ramsey. Meteen boekten we een kookles met hem op vrijdag zodat hij ons zijn recepten kan leren die wij voor jullie zullen koken op de Oegandavond. Hem willen we heel graag beter leren kennen. Hoe hij uit de put aan het kruipen is, hoe hij dof opklimt naar blinkend. Wordt vervolgd.