De laatste dag van het Ardennen-drieluik. Gisteren reden we door de eerder glooiende provincie Luxemburg, vandaag zien we ander soort Ardennen. De rivieren snijden dieper door het landschap, de toppen zijn hoger en de hellingen steiler.
We rijden van Bastenaken naar Luik, de helft van de klassieker Luik-Bastenaken-Luik. We doen niet alle hellingen aan die de finale kruiden, maar wel een mooie selectie. De bekendste zijn Le Rosier en La Redoute. Le Rosier is met zijn 8,3 km de langste klim die we deze reis op moeten. Maar met 4,3% gem en max 9% is het een hele aangename gelijkmatige klim waardoor je zeker eens rond je kan kijken. La Redoute is andere koek. Als je hier alleen maar asfalt hebt gezien als je boven komt, dan is dat heel normaal. 2km lang, 8,8% gem, 16,9% max… La Redoute is een aanslag. Het is ook een beetje de Alpe d’Huez van deze editie. Het was zo fijn dat er supporters stonden om iedereen naar boven te applaudisseren. En iedereen is ook veilig aangekomen. Wij zijn al heel tevreden.
We zijn nu ook in een deel van ons land terechtgekomen waar de laatste, maar harde veldslagen van de Tweede Wereldoorlog plaatsvonden. De Slag om de Ardennen, ook wel Ardennenoffensief, was het laatste grote offensief van de Duitse Wehrmacht aan het westfront in de Tweede Wereldoorlog.
De slag vond plaats in de Ardennen, van 16 december 1944 tot 25 januari 1945, en werd gewonnen door de geallieerden. Er lag een meter sneeuw en er werd gevochten voor elke meter. Op onze fietstocht passeren we enkele stille getuigen. In het Bois Jacques zijn de resten van de gevechten nog goed zichtbaar. De zelfgegraven holtes in de bodem zijn aangrijpende getuigen van hoe hard de strijd woedde in december 1944 en januari 1945. Om zich te beschutten tegen het geweld konden de Amerikaanse soldaten enkel deze ‘vossenholen’ (fox holes) graven. Zo beschermden ze zich tegen vijandelijke beschietingen en bombardementen. Die waren bijzonder dodelijk in het bos omdat ze de bomen uiteenreten. Een moment dat binnenkomt. Mannen die niet veel ouder zijn dan de gemiddelde fietser, hebben hier hun leven gegeven. Alles wat ze hebben voor een doel dat hen overstijgt. Er zit een heel scheve parallel in, maar het creëerde toch een speciaal moment.
Waar de slag nog echt zichtbaar is, is de Duitse begraafplaats van Recogne waar we langsfietsen. Deze begraafplaats werd kort na de strijd opgericht. Ze herbergt de lichamen van wel 6 807 Duitse soldaten en officieren. Onder elk van de rustieke granieten kruisjes rusten zes Duitse soldaten. De namen van de geïdentificeerde lichamen werden in de steen gehouwen. Heel respectvol gingen alle leerlingen eer betonen aan deze mensen. Of zoals een fietser zei: je kiest je kant niet. Of je beseft je kant niet. Je leven ligt niet altijd in je handen. Die luxe kennen enkel wij.
Het Bois de la Paix (het Vredesbos) werd opgericht naar aanleiding van de herdenking van de 50e verjaardag van de Slag om de Ardennen. Het strekt zich uit over een terrein van 3 ha en telt ongeveer 4 000 bomen. De boomsoorten horen allemaal thuis op de hoogvlakte van Bastenaken. De bomen werden zo aangeplant dat vanuit de lucht het logo van UNICEF te zien is. Moeder en kind vormen het universele symbool van tederheid. Enkel daarom al een perfecte plek om te stoppen tijdens onze Ronde van België. Want tederheid is hier duidelijk aanwezig, voor elkaar, zichzelf en anderen die niet hier zijn. En dat is Sint-Ursula fietst in zijn puurste vorm.